lunes, 30 de agosto de 2010

Victor, no vull dir-te adeu...

Avui va en el teu honor Rosset ;) no fa gaires hores que estàvem al aeroport amagats sota una pancarta però t'he de confessar que no volia acomiadar-me de tu, de fet, no vull haber de fer-ho mai. Podriem dir que és un arrivederci millor, et sembla? Ahir encara tenia un al·licient pensant que avui et veuria, que no m'acomiadava de tu de veritat, però avui ja si. Encara no em faig la idea de que ja no estiguis aquí...
Però ja saps que las bones amistats persisteixen i aguanten de tot, per molt lluny que estiguem.

Ara que ho penso, tots els nostres records son especials. La primera vegada que ens vam veure va ser al terra de la Biblioteca Jaume Fuster, i tu ens feies de crític literari amb Rosenburg, te'n recordes? ha plogut des de llavors eeh! o millor dit, hem begut caramel machiatos des de aquell dia.
Las fotos de mates, el Limoncello, els dolents/contacte amb fantasmes, las converses gairebé totes las nits, la nostre llista de spotify compartida, las nostres esperes a que algú (no vull dir noms) arribes, el sushi, la sèpia! el nostre tràfic de moleskines, sant joan, hi ha tants moments...
Et trobaré molt a faltar i per això vull que disfrutis de cada minut allà. De fet el verb correcte no es vull si no haber, has d'aprofitar tot el que hi hagi al teu voltant. 
Espero de debò que t'hagi agradat la teva "búsqueda del tesoro" i que al nadal tornis, amb la cordes vocals exercitades i amb una ampolla d'aigua a la ma per no parar de parlar-nos de tot el que viuràs en aquests 3 mesos (i una mica més).
T'estimo Victor, molt, i ho saps :) ens veiem aviat, a Barcelona, a Venècia, a Duino, a qualsevol lloc (no importa on).

Una abraçada molt forta i un sac ple (fins a dalt) de petons. I ja per acabar et torno a dir que... (imaginat un redoble de tambors) que T'estimo <3

jueves, 26 de agosto de 2010

Tornarem a fer història? La estem fent ara?

Quan tot va començar, quan tot va començar a girar, no sabíem que passaria... igual que ara no sabem el nostre futur, la història es va anar fent sense que ningú s'adonés. Las coses passaven simplement, i d'alguna manera han acabat als llibres d'història.
Pensem que tot esta fet, que ja no hi ha res nou a fer, però, segur que és així? Potser no...
Qui ens diu que ja no hi ha res nou a fer? Qui diu que no podem tornar a fer de manera diferent las coses o que no podem tornar a tenir un primer cop? Una altre oportunitat potser?

domingo, 22 de agosto de 2010

(PARÉNTESIS)


Conocer mundo nos hace mas libres. Ir mas allá de lo que conocemos y adentrarnos en mundos que no conocemos nos hace fuertes y muchas veces nos hace pensar lo pequeños que somos en este mundo tan grande.

probar cosas nuevas, ir a lugares diferentes, mezclarnos con otro tipo de gente...

¿Por qué un viaje no nos asusta pero si que las cosas cambien? cuando salgo, cuando voy fuera hay algo que me hace pensar que haga lo que haga, en casa nada cambiara. Siempre creo que al volver las cosas seguirán igual.
Parece que al marcharte abres un gran paréntesis que cerraras al volver a casa y como en una frase seguirás leyendo como si nada hubiera pasado.

jueves, 19 de agosto de 2010

Colorín colorado, este cuento se ha acabado

Me gustaría pensar que las cosas cambian solas y que van a mejor, pero no hago otra cosa que esperar a que eso ocurra... A veces esta bien tomarse un tiempo para asimilar las cosas y dejar que todo siga su curso, a ver a donde nos lleva.
"Bajaba por un río, dejaba que el agua me llevara, y llegué a una cascada. Cuando quedaban pocos metros me sentía emocionada y tenía miedo a la vez, pensé en volverme atrás, pero la curiosidad me hizo seguir. Se avecinaba una gran caída pero habría un momento de éxtasis. Ese momento llegó y enseguida empecé a caer. Sentía que la tierra me atraía y yo caía hacia ella. Pero me sentía bien, aun recordaba el segundo que había estado suspendida en el aire, como volando... 
30 metros, 25 mtros, 20 mtrs, 15 m,  10, 5 y agua. el peso hizo que me hundiera, la fuerza con la que había hecho el descenso también ayudo -5, -10 m, -15 metros.... perdí el conocimiento y la fuerza que había cogido durante esos segundos suspendida en el aire, me hizo volver en si, y emerger..."

Siempre hay algún motivo por el que seguir, a veces esta muy escondido y otras veces es evidente. En ocasiones no es un "qué" si no un "quien". Pero sea lo que sea, hay que sacar el valor y seguir, aunque sea difícil.
Si ves que cuesta, siempre puedes ponerte a escribir.

martes, 17 de agosto de 2010

TO: ??

A tan solo tres semanas de empezar mi último curso en la escuela en la que llevo mas de 14 años, muchas ideas vienen a mi cabeza. Será un año difícil, no solo por el esfuerzo, si no, por dejar atrás a tanta gente con la que he compartido durante tantos años el día a día. Ademas hay una cuestión que me aterra. Durante mucho tiempo he sabido lo que mi futuro deparaba, no lo sabia todo, pero si sabia que durante un tiempo estaría en un lugar, haciendo unas cosas y con gente que conocía.

Pensar que no se donde estaré el año que viene por estas fechas me emociona pero me da vértigo a la vez...
Todos necesitamos un cambio de aires de vez en cuando, y desde luego ha llegado el momento. Éste año es decisivo para empezar a dirigir mi vida hacia el futuro que yo quiero. La vida no es previsible, siempre nos deparará sorpresas pero hay que estar preparado para ellas.

¿No es emocionante pensar que de aqui un año de abre un abanico enorme de posibilidades en las que podré escoger?
Saldremos de esa burbuja de protecciones, aun estaremos a unos años de la vida real, pero todo cambiará sin lugar a dudas. 

lunes, 16 de agosto de 2010

AutoBahn

Volver atrás, acelerar, cambiar de momento en el que vivimos. Escoger solo aquellos momentos buenos y adelantar a los malos para que no nos detengan en nuestro camino... ¿No sería genial?
solo una palabra: Velocidad


Que nuestra vida transcurriera en la mítica autopista alemana sin límites de velocidad, poder ir todo lo deprisa que nuestro coche pudiera aguantar. Nuestros cuerpos serian los coches que protegen a lo que realmente tiene valor, las vidas humanas, en nuestro caso a nuestro interior.

Adelantaríamos a gran velocidad a nuestros problemas y no nos detendrían por mas tiempo del necesario. En algunos momentos podríamos reducir la velocidad, para observar lo que nos rodea, pero siempre tendríamos la posibilidad de volver a pisar el acelerador y conducir rápido para volver a adelantar...

Los problemas solo son obstáculos en realidad, pero muchas veces tardamos demasiado tiempo en superarlos. Eso nos hace dejar pasar algunas oportunidades, aunque no lo creamos pasan, y ni si quiera las vemos.
Muchas sonrisas pasan desapercibidas cuando no sabemos verlas o simplemente cuando solo pensamos en las cosas que nos van mal... y eso es una pena.

Las cosas cambian, no siempre para bien, pero son cambios que no podemos evitar y deberíamos saber poner nuestra mejor cara para afrontarlos y no arrastrarlos con nosotros demasiado tiempo.

domingo, 15 de agosto de 2010

"Arrival of the Birds"

Sé que quiero escribir pero no sé sobre que... Con el playlist de Spotify aleatorio van sonando canciones y me van haciendo recordar momentos.
La música me recuerda momentos de la vida, recuerdos. Cuando escucho una canción me suele trasladar al recuerdo. Me viene a la cabeza porqué la escuchaba y me hace volver por un instante a aquel tiempo.
Últimamente escucho una canción de London Metropolitan Orchestra, Arrival of the Birds. Como muchas otras la conocí por un anuncio, ¿Por qué las mejores canciones que descubro aparecen en anuncios? Dentro de un tiempo la escucharé y pensaré en el 15 de Agosto de 2010 y volveré al verano aunque solo sea por unos segundos.
Retenciones en la autopista aerea dirección calor...

viernes, 13 de agosto de 2010

3 formas de actuar:

Unos saben que las cosas han de cambiar, otros lo saben y actúan, y otros se quedan sentados esperando a que un milagro ocurra...

jueves, 12 de agosto de 2010

Lágrimas de san Lorenzo

¿Por qué todo aquello de valor acaba cambiando de forma? diría que desaparece, pero no es cierto. igual que la materia las cosas no se destruyen, solo cambian de estado o forma.

Una estrella fugaz solo tarda unos segundos en desaparecer  y dicen que cuando la ves has de pedir un deseo. Ha pasado años viva, intentando que todos la observaran, pero solo logra atención máxima en su caída, solo triunfa unos segundos y muere, desaparece y se convierte en algo diferente.
La gente que la haya visto, lo comentará o simplemente la guardaré en su recuerdo. Antes de que desapareciera en forma fugaz, nadie habría prestado atención a una estrella mas en el cielo, pero al desaparecer nos damos cuenta de su valor.
Seguramente habrá muchas mas estrellas pero aquella habrá sido especial y la encontraremos a faltar...  y de vez en cuando miraremos al cielo para recordar que allí estuvimos juntos.

martes, 10 de agosto de 2010

Me desperté soñando...

Soñar es bueno? o nos crea expectativas demasiado elevadas? Aunque.... quizá solo nos plantea metas.

De una manera o otra, soñar es una manera de tener esa vida tan ansiada de forma real. Muchas veces nos anima y nos hace capaces de conseguirla, otras nos provoca miedo y nos tira atrás a la hora de hacer algo.
Pero no siempre tenemos que hacer caso de lo que soñamos, es probable que se nos pase la felicidad real, esperando que un sueño se cumpla.

Aunque no negaré que un sueño puede cumplirse, aunque sea el día mas inesperado en el momento más extraño. Podría decir un ejemplo, un anden de metro de Barcelona.



domingo, 8 de agosto de 2010

"Se busca niño al que no se le pueda negar una sonrisa"

¿Un segundo puede cambiarlo todo?

1/60 parte de un minuto puede cambiarlo todo, solo hace falta un segundo para decir si o no a algo, solo hace falta un segundo para que algo cambie.
En un segundo puedes pulsar la tecla verde de tu móvil para contestar a una llamada importante, que quiza lleva buenas noticias, en tan solo un segundo puedes llegar a despedirte de alguien o quizá por estar un segundo antes en algún lugar puedes conocer a alguien que puede ser especial en tu vida...

no quiero que todo dependa de un segundo... me provoca inseguridad

domingo, 1 de agosto de 2010

¿Por qué?

Hace días que la idea de escribir un blog ronda por mi cabeza. Muchas veces me apetece desahogarme y escribir, simplemente escribir sobre aquello que estoy pensando o aquellas cosas que me pasan y me generan impotencia.
Una vez escuché que escribir nos hace libres y creo que es verdad. Cuando escribimos podemos expresar todo lo que no nos atrevemos a decir en voz alta. Con un conjunto de palabras, frases y sentimientos creamos textos, mas o menos coherentes, pero con mucho significado para nosotros.
A veces empiezo a escribir sin sentido, sin saber lo que mis dedos teclean en la página en blanco del bloc de notas, pero raras veces acabo mi texto igual de confusa. Escribir mis ideas me aclara las cosas. O al menos me tranquiliza.


Es por estas razones por las que empiezo a escribir en un blog.

Zephyr